دومین...
چیزی که از روز پس از 22 خرداد خیلی به چشم آمد،عمل گرایی ملموس مهدی کروبی در ارائه پیش نهادهایی برای خروج از بحران ایران بود.به طوری که میتوان گفت عملی نشدن این پیشنهادها به شدت دشوارتر از عمل به آنها دیده میشود.چه از اولین پیشنهاد او مبنی بر در نظر گرفتن مکانهایی جدا برای گردهمایی معترضین و طرفداران کودتا-که خود نشان از زیرکی او دارد.این به نظر تلاشی بود برای بیرون کشیدند مردم به صورت قانونی تا شاید ادامه ی بیرون آمدن مردم آسانتر شود- چه پیشنهاد جدید او که درخواست زمان و رسانه برای ارائه مستنداتی در باب مسئله تجاوزهای صورت گرفته به زندانیان معترض داشته.ارائه این پیشنهاد از جانب کروبی -چه توسط سیستم اقتدارگرای ایران اجرایی شود که احتمالن ممکن نیست و چه به احتمال یک در صد اجرایی شود-خود تزریق نیرویی دوباره به جمع معترضین به وضعیت موجود است.این خواسته اجرایی نمی شود چون مستندات کروبی بنا به آنچه احتمالن تمامی مردم ایران از مسئله تجاوزها میدانند واقعیت محض است و نقطه ی پایانی است برای حاکمیت.اما ازدیگرسو خود اجرایی نشدن آن -با توجه به آگاهی امروز مردم ایران-بازافزاینده ی بی اعتمادی مردم نسبت به ارکان حکومت و در نتیجه به دست آوردن دلیلی دیگر برای بی
توجه نماندن به شرایط پیش روست-که در واقع این مساله باعث مرگ تدریجی سیستم حاکمه میشود-.خود این اجرایی نشدن هزار بار بیشتر از یاوه گویی های امسال احمد خاتمی و دیگر غرض ورزان نظام آگاهی بخش است.با این همه ما -مردم-به عنوان عناصر تشکیل دهنده ی هر نظامی-البته به جز نظامهای دیکتاتوری و با این استثنا که ما گام اول در رد دیکتاتوری را محکم برداشته ایم- امروز درخواست آقای کروبی را فریاد میزنیم و خواهان اجرایی شدن آن هستیم و موظفیم پافشاری کنیم و این پافشاری را به دیگران نیز تزریق.که این گونه مسائل در نقش کنار رفتن مه غلیظ از جاده ی تاریک است که خود سازنده ی امید-مهمترین ابزار مورد نیاز برای حرکت ما-است.ضمنن آقای کروبی رسانه ای نشدن مستندات شما از رسانه های ایران دلیل محکم دیگری برای تمسک شما به رسانه های جدید است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر